Aleppo

Vrijdagavond. Met een dikke vette pizza en een blikje drinken in de categorie suikeroverdose hang ik op de bank. We 'vieren' weekend. De verwarming staat aangenaam te gloeien. De tv staat aan. Het is nu wachten tot the voice begint. In mijn hoofd ben ik druk met al mijn zorgen. Het eeuwige gedoe in the case of the ex, alle werkzaamheden die we dit weekend moeten gaan uitvoeren in mn zusje dr nieuwe woning, de kerstkadootjes die ik nog moet scoren. En oh ja ik moet écht die meterstanden door gaan geven. Hoe hoog zal de afrekening dit jaar zijn?
Nog 10 minuten tot the voice. Om de tijd te doden scroll ik mn facebook nog even door.

BAM. Realitycheck.

Wederom beelden vanuit Syrië. Kapotgeschoten huizen. Helemaal niets is er van over. Waar je ook kijkt, je ziet niets anders dan stof en puin. Een triest aanbeeld. Het zal je wijk, jouw woning maar zijn.
Ik zie schreeuwende, huilende, bloedende, en bovenal wanhopige mensen. Echt pure, bittere, pijnlijke wanhoop. Kleine kindjes die rouwen en smeken om hun ouders. En ouders die hartverscheurend schreeuwen om hun kroost. Hun kinderen. Die zij niet konden beschermen tegen het vreselijke en onrechtvaardige geweld. Hun kinderen. Die in koelen bloede werden afgeslacht. Gewoon, omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. En ja, Aleppo is nu een enorm verkeerde plek. Aleppo is gewoon een hel op aarde.

Voedsel is er nauwelijks meer. Evenals een plek om te slapen. Duizenden mensen zitten zonder een dak boven hun hoofd. Ze zijn vrijwel alles kwijt. Behalve hun zanderige en bebloede kleding, een portemonnee of telefoon op zak, en soms nog wat items die men op het laatste moment kon redden, hebben ze niets.
Niks geen pizza en frisdrank. Geen gezellige tv shows op de bank voor hen vanavond. Geen gloeiende verwarming. Om over een veilig, warm bedje nog maar te zwijgen..

Wat waren die zogenaamde zorgen van mij ook alweer?

Boos voel ik me. Verdrietig, wanhopig en vooral enorm machteloos. Terwijl the voice overgaat op rtl late night in gezellige kerstsferen pink ik een traantje weg bij het zoveelste hartverscheurende filmpje wat ik bekijk. Mijn hart huilt voor die mensen die op slechts een paar uur vliegen vanaf hier moeten zien te overleven in zulke barre omstandigheden. En het allerergste: de hele wereld kijkt toe en er is gewoon nie-mand die ingrijpt. Wat is er in godsnaam mis met de mensheid van tegenwoordig? Zijn we echt zo machteloos als we ons voelen? Ik begin er oprecht aan te twijfelen. Wanneer we met zn allen zouden opstaan zouden we bij wijze van toch bergen moeten kunnen verzetten? Want hoe dan ook, die ellende moet gewoon stoppen. Daarmee is toch iedereen het denk ik wel eens..

Maar ondertussen gaat het leven door. We staan er wel bij stil maar het besef raakt steeds weer wat op de achtergrond. En zo lig ik inmiddels in mn roze flanellen hartjes pyjama in mn grote warme bed, geniet ik van mn tevreden snurkende zoontje naast me, en ben ik blij omdat ik mn lijf van mn BH heb verlost. Seriously..

Zullen we vanavond allemaal aan ze denken, een kaarsje branden, een smeekbede of een gebedje opzeggen, en bovendien heel hard hopen dat dit gauw gaat eindigen? Want ze mogen dan uit ons zicht zijn, laten we ze asjeblieft in onze harten houden..

Peuterloze stilte

Het is zondagavond. Het is een dodelijk vermoeiende week geweest. Zowel Iyed als ik hadden het flink te pakken. Uiteindelijk eindigden we met een antibiotica kuur en codeïnetabletten. Dat werkt nu een beetje. Maar alsnog zit ik nu rechtop in bed om de vreselijke hoest te onderdrukken. Mijn lijf doet zeer van al dat hoesten. En bovenal ben ik doodop van de gebroken nachten. Ik-wil-slapen!
Maar waar ik normaliter in slaap val met het vertrouwde geluid van een klein snurkend jongetje op de kamer naast me, is het nu doodstil. Ik ben zo gebroken dat Iyed vanavond bij zn vader slaapt. Die neemt hem morgen mee naar het eid gebed en brengt hem daarna naar de opvang. Iyed was verdrietig toen hij werd opgehaald maar begreep het ook heel goed. Zoals hij al tegen zn vader zei "mijn mama is moe".  Hoe hij het doorheeft is me een raadsel. Ik doe dagelijks mn best zoveel mogelijk 'normaal' te zijn en hem de aandacht te geven die hij nodig heeft. Al heeft ie die aandacht nu niet alleen overdag maar ook 's nachts nodig. Met liefde bracht ik hem bij elke hoestbui wat water, verschoonde ik zn bed als hij het weer had ondergekotst omdat ie in zn hoest bleef hangen. En nam hem uiteindelijk bij mij in bed omdat hij zo benauwd was dat ik er ongerust van werd. Maar vanavond dus even niet. Vanavond is er geen gekuch vanuit de overkant, geen klein stemmetje wat vragend "mamaaa?" roept, geen wasmachine die overuren draait. Maar ook geen kleine handjes die me vasthouden, geen warm koppie om te kussen, geen bos met peuterhaar om te strelen. Niemand om welterusten tegen te zeggen, niemand om een nachtkus te geven. Ik ben normaliter zo goed als elke dag een single ouder. Ik weet onderhand niet beter dan dat hij er is. We zijn altijd samen. En waar vele moeders een kindloos avondje als luxe zouden ervaren ben ik stiekem heel blij als mn smurf weer thuis is. Maar voor nu.. voor nu leg ik me er bij neer en besef ik me dat ik om een goede moeder te zijn ook goed voor mezelf moet zorgen. En in dit geval betekent dat spacen op codeïne en vooral heel veel uren slaap inhalen. This mommy is out!

Aan(ge)slagen

Het nieuws van de aanslagen in Brussel heeft inmiddels iedereen denk ik wel bereikt. 
Zo ook de 3 oudere dames die vanmorgen schuin tegenover ons in de bus zaten. "Het is ook altijd wat met die moslims" zegt de een. "Ja, het is een naar volkje" zegt de ander. "Niet te vertrouwen. Ik ben bang van ze en verafschuw ze onderhand".  En zo kibbelen ze verder.

Ik kijk naar Iyed die naast me zit. Hij telt auto's en fietsen. Hij is de onschuld zelve. 
Ik voel de tranen branden. En ik kan alleen maar denken "jochie, hoe moet jij nu zorgeloos gaan opgroeien? Als mensen jou al haten omdat jij een bepaalde religie meekrijgt.. Een religie die dit soort acties absoluut afkeurt. Sterker nog, de Koran zegt dat wanneer je een mens doodt, het is alsof je de hele mensheid hebt gedood. 

Ik heb hier al eerder over geschreven. Dat ik me zorgen maak over de wereld waarin mijn kleine smurf moet opgroeien. Een wereld die steeds killer en gewelddadiger wordt.