Aleppo

Vrijdagavond. Met een dikke vette pizza en een blikje drinken in de categorie suikeroverdose hang ik op de bank. We 'vieren' weekend. De verwarming staat aangenaam te gloeien. De tv staat aan. Het is nu wachten tot the voice begint. In mijn hoofd ben ik druk met al mijn zorgen. Het eeuwige gedoe in the case of the ex, alle werkzaamheden die we dit weekend moeten gaan uitvoeren in mn zusje dr nieuwe woning, de kerstkadootjes die ik nog moet scoren. En oh ja ik moet écht die meterstanden door gaan geven. Hoe hoog zal de afrekening dit jaar zijn?
Nog 10 minuten tot the voice. Om de tijd te doden scroll ik mn facebook nog even door.

BAM. Realitycheck.

Wederom beelden vanuit Syrië. Kapotgeschoten huizen. Helemaal niets is er van over. Waar je ook kijkt, je ziet niets anders dan stof en puin. Een triest aanbeeld. Het zal je wijk, jouw woning maar zijn.
Ik zie schreeuwende, huilende, bloedende, en bovenal wanhopige mensen. Echt pure, bittere, pijnlijke wanhoop. Kleine kindjes die rouwen en smeken om hun ouders. En ouders die hartverscheurend schreeuwen om hun kroost. Hun kinderen. Die zij niet konden beschermen tegen het vreselijke en onrechtvaardige geweld. Hun kinderen. Die in koelen bloede werden afgeslacht. Gewoon, omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. En ja, Aleppo is nu een enorm verkeerde plek. Aleppo is gewoon een hel op aarde.

Voedsel is er nauwelijks meer. Evenals een plek om te slapen. Duizenden mensen zitten zonder een dak boven hun hoofd. Ze zijn vrijwel alles kwijt. Behalve hun zanderige en bebloede kleding, een portemonnee of telefoon op zak, en soms nog wat items die men op het laatste moment kon redden, hebben ze niets.
Niks geen pizza en frisdrank. Geen gezellige tv shows op de bank voor hen vanavond. Geen gloeiende verwarming. Om over een veilig, warm bedje nog maar te zwijgen..

Wat waren die zogenaamde zorgen van mij ook alweer?

Boos voel ik me. Verdrietig, wanhopig en vooral enorm machteloos. Terwijl the voice overgaat op rtl late night in gezellige kerstsferen pink ik een traantje weg bij het zoveelste hartverscheurende filmpje wat ik bekijk. Mijn hart huilt voor die mensen die op slechts een paar uur vliegen vanaf hier moeten zien te overleven in zulke barre omstandigheden. En het allerergste: de hele wereld kijkt toe en er is gewoon nie-mand die ingrijpt. Wat is er in godsnaam mis met de mensheid van tegenwoordig? Zijn we echt zo machteloos als we ons voelen? Ik begin er oprecht aan te twijfelen. Wanneer we met zn allen zouden opstaan zouden we bij wijze van toch bergen moeten kunnen verzetten? Want hoe dan ook, die ellende moet gewoon stoppen. Daarmee is toch iedereen het denk ik wel eens..

Maar ondertussen gaat het leven door. We staan er wel bij stil maar het besef raakt steeds weer wat op de achtergrond. En zo lig ik inmiddels in mn roze flanellen hartjes pyjama in mn grote warme bed, geniet ik van mn tevreden snurkende zoontje naast me, en ben ik blij omdat ik mn lijf van mn BH heb verlost. Seriously..

Zullen we vanavond allemaal aan ze denken, een kaarsje branden, een smeekbede of een gebedje opzeggen, en bovendien heel hard hopen dat dit gauw gaat eindigen? Want ze mogen dan uit ons zicht zijn, laten we ze asjeblieft in onze harten houden..

Peuterloze stilte

Het is zondagavond. Het is een dodelijk vermoeiende week geweest. Zowel Iyed als ik hadden het flink te pakken. Uiteindelijk eindigden we met een antibiotica kuur en codeïnetabletten. Dat werkt nu een beetje. Maar alsnog zit ik nu rechtop in bed om de vreselijke hoest te onderdrukken. Mijn lijf doet zeer van al dat hoesten. En bovenal ben ik doodop van de gebroken nachten. Ik-wil-slapen!
Maar waar ik normaliter in slaap val met het vertrouwde geluid van een klein snurkend jongetje op de kamer naast me, is het nu doodstil. Ik ben zo gebroken dat Iyed vanavond bij zn vader slaapt. Die neemt hem morgen mee naar het eid gebed en brengt hem daarna naar de opvang. Iyed was verdrietig toen hij werd opgehaald maar begreep het ook heel goed. Zoals hij al tegen zn vader zei "mijn mama is moe".  Hoe hij het doorheeft is me een raadsel. Ik doe dagelijks mn best zoveel mogelijk 'normaal' te zijn en hem de aandacht te geven die hij nodig heeft. Al heeft ie die aandacht nu niet alleen overdag maar ook 's nachts nodig. Met liefde bracht ik hem bij elke hoestbui wat water, verschoonde ik zn bed als hij het weer had ondergekotst omdat ie in zn hoest bleef hangen. En nam hem uiteindelijk bij mij in bed omdat hij zo benauwd was dat ik er ongerust van werd. Maar vanavond dus even niet. Vanavond is er geen gekuch vanuit de overkant, geen klein stemmetje wat vragend "mamaaa?" roept, geen wasmachine die overuren draait. Maar ook geen kleine handjes die me vasthouden, geen warm koppie om te kussen, geen bos met peuterhaar om te strelen. Niemand om welterusten tegen te zeggen, niemand om een nachtkus te geven. Ik ben normaliter zo goed als elke dag een single ouder. Ik weet onderhand niet beter dan dat hij er is. We zijn altijd samen. En waar vele moeders een kindloos avondje als luxe zouden ervaren ben ik stiekem heel blij als mn smurf weer thuis is. Maar voor nu.. voor nu leg ik me er bij neer en besef ik me dat ik om een goede moeder te zijn ook goed voor mezelf moet zorgen. En in dit geval betekent dat spacen op codeïne en vooral heel veel uren slaap inhalen. This mommy is out!

Aan(ge)slagen

Het nieuws van de aanslagen in Brussel heeft inmiddels iedereen denk ik wel bereikt. 
Zo ook de 3 oudere dames die vanmorgen schuin tegenover ons in de bus zaten. "Het is ook altijd wat met die moslims" zegt de een. "Ja, het is een naar volkje" zegt de ander. "Niet te vertrouwen. Ik ben bang van ze en verafschuw ze onderhand".  En zo kibbelen ze verder.

Ik kijk naar Iyed die naast me zit. Hij telt auto's en fietsen. Hij is de onschuld zelve. 
Ik voel de tranen branden. En ik kan alleen maar denken "jochie, hoe moet jij nu zorgeloos gaan opgroeien? Als mensen jou al haten omdat jij een bepaalde religie meekrijgt.. Een religie die dit soort acties absoluut afkeurt. Sterker nog, de Koran zegt dat wanneer je een mens doodt, het is alsof je de hele mensheid hebt gedood. 

Ik heb hier al eerder over geschreven. Dat ik me zorgen maak over de wereld waarin mijn kleine smurf moet opgroeien. Een wereld die steeds killer en gewelddadiger wordt. 

Stel je voor..

Stel je eens voor.. Je hebt een fijn leven. Je hebt een huisje, je bent gelukkig getrouwd, en je bent gezegend met een of meerdere kinderen. Je hebt geen luxe leven, maar het is goed zoals het is. Vader gaat elke dag naar zijn werk, mama zorgt voor het huishouden en het kroost. Huisje boompje beestje.
Meerendeel van jullie zullen je hierin herkennen. Over het algemeen is dit de standaard waarin ook wij leven.

Stel je nu eens voor.. er breekt oorlog uit in Nederland. Wie verwacht dat nu? En toch.. het overkomt je. Voor je het weet zijn bombardementen aan de orde van de dag en ben je nergens meer veilig. Voor je het weet heb je geen voedsel voorraad meer, en komt er geen water meer uit de kraan omdat de leidingen kapot zijn. Je kunt je kinderen niet langer te eten en te drinken geven. Dagelijks riskeer je je leven door de straat op te gaan op zoek naar iets te eten of drinken. 'S nachts doe je geen oog dicht omdat de bommen elk moment kunnen vallen, en de geweerschoten steeds dichterbij komen. Je vreest elk uur, elke minuut, elke seconde voor je leven.. en vooral voor het leven van je kinderen.

En dan komt de dag dat bij het zoveelste bombardement je huis sneuvelt. Meer dan een hoop puin met hier en daar een verdwaald meubelstuk is er niet over. Godzijdank waren jullie op dat moment niet thuis en leven jullie nog. Maar er is niets meer over van je bestaan..
Met geluk weet je nog een foto op te graven. Een foto van je gezin voor jullie kleine maar knusse huis. Lachende gezichten. Ooit was jullie geluk zo gewoon..

Je raapt uit het puin nog wat spullen bij elkaar. Voor zover je het nog spullen kunt noemen. En dan stel je jezelf de vraag.. waar moet ik heen? Op dat moment wordt er vanuit het niets geschoten. Je grijpt je kinderen vast en rent voor je leven. Voor je gevoel ren je uren. Tot je een kapotgeschoten gebouw tegenkomt. Hier tref je een aantal andere inwoners van je dorp. Ook zij moesten het geweld ontvluchten. Ze vertellen dat ze hebben gehoord dat er een mogelijkheid is om naar Europa te gaan. Het veilige Europa. Maar dat ligt aan de andere kant van de zee.. Geen haar op je hoofd die er aan denkt om zo'n gevaarlijke overtocht te maken!

Diezelfde nacht word je wederom opgeschrikt door het geluid van rondvliegende kogels. Je kinderen huilen. Mama, ik ben bang. En daar ga je weer.. op de vlucht.. niet wetende waar het lot jullie heen zal brengen. En zo zwerf je verder. En met de dag verlies je hoop. Het enige wat je wenst is veiligheid.. En na de zoveelste keer rennen voor je leven kom je toch op het punt dat je nog maar een uitweg ziet; weg uit je vaderland.

Met veel pijn en moeite krijg je het gevraagde bedrag bij elkaar. En naarmate de datum in zicht komt stijgen je zorgen. Je kent de verhalen.. de oversteek is niet zonder risico. Maar wat moet je dan? Je wil zo graag een veilige en zorgeloze toekomst voor je lieve kinderen. Ze zijn nu al zo getraumatiseerd door de oorlog. Het enige wat je wil is een nieuwe start. Een leven in vrede.

En dan komt de dag dat je met je gezin het rubberen bootje instapt. Met je hart bonkend in je keel trek je je kindjes een reddingsvest aan. Ze vragen je "mama, wat gaan we doen?" Je perst een glimlach op je verweerde gezicht en vertelt ze zo opgewekt mogelijk dat jullie een stukje gaan varen naar een hele mooie plek. Hun kleine oogjes beginnen voor het eerst sinds lange tijd even te stralen. Zelf kost het je de grootste moeite je tranen te bedwingen. Ze moesten eens weten welk gevaar er loert. Het steekt je, jij bent hun moeder. Jij hoort ze te beschermen. En nu stel je ze bloot aan zo'n enorm risico. Je trots, je eigen vlees en bloed.. vol onschuld.. je zet hun levens op het spel. Maar je weet diep van binnen dat je geen andere keuze hebt. Als je blijft waar je bent dan vinden jullie zeker de dood.

Jullie klimmen in het bootje. Samen met een stuk of 20 anderen. Is het niet veel te veel? De mannen die staan te dirigeren wimpelen je zorg af. Je moet je niet druk maken, alles komt goed.
En daar ga je dan.. de open zee op. Na een uur varen slaat het weer om. Regen, wind. Je kindjes beginnen te huilen. Ze hebben honger en dorst. Ze hebben het koud. De angst slaat jou ook steeds meer om het hart. En dan gebeurt hetgeen waar je al die tijd zo bang voor was. De boot slaat om. Nog net kun je je kindjes vastgrijpen. En daar liggen jullie dan.. in het ijskoude water. De golven slaan om je heen en je kunt je nergens aan vasthouden. Zwemmen heb je nooit echt geleerd. Je kindjes klampen zich schreeuwend aan je vast. "mama, help! ik ben zo bang mama!" Met al je macht probeer je ze boven water te houden..in blinde paniek vecht je tegen de golven. Maar het lukt je niet. De zee is te sterk. Na een paar minuten vechten wint het water. Het laatste wat je ziet zijn je kinderen die kopje onder gaan. ogen vol angst en vol wanhoop. Ze begrijpen het niet.. ze zijn doodsbang.. En je kunt niks doen dan toekijken hoe hun kleine longetjes volstromen met water en ze uiteindelijk niet meer bewegen, behalve dan op het ritme van de oceaan. Met dit beeld op je netvlies sterf je. Alles waar je op hoopte is in een paar seconde compleet verwoest. Jullie levens werden verwoest, letterlijk en figuurlijk.

En stel je voor.. dat je als vader als enige van het gezin deze tragedie overleeft. Dat je je vrouw en kinderen zag sterven en dat er niks was dat je voor ze kon doen. En dat je vervolgens overal ter wereld wordt geconfronteerd met het beeld van een verdronken jongetje.. jouw zoon.. jouw kleine ventje wat daar roerloos op een strand in Turkije ligt. Je mag dan wellicht nog leven.. maar je bent je hele leven kwijt.

Asielzoekers zijn gelukszoekers, ja! Zij willen namelijk een gelukkig leven. Geluk.. meer niet. Zij zijn gelukkig met een dak boven hun hoofd en eten op tafel. Zij zijn gelukkig met nachtrust. Zij zijn gelukkig met veiligheid. Zij zijn gelukkig met een leven in vrede. Meer zoeken ze niet!

Wie zijn wij om te zeggen dat deze mensen hier niet mogen komen? Waar moeten ze dan in godsnaam heen? Hebben zij dan al niet genoeg meegemaakt? Hebben zij geen recht op een normaal leven zoals jij en ik? Aan het eind van de streep leven we toch allemaal op dezelfde planeet? Denk na.. hoe zou jij behandeld willen worden in een soortgelijke situatie? We zijn allemaal mensen, laten we dan ook menselijk met elkaar omgaan..

Lief klein jongetje,

Daar lig je dan.. levenloos op een strand, helemaal alleen.

In je korte leven heb je niets dan oorlog, angst en geweld gekend.

En hoe wreed kwam dat leven ten einde, en spoelde je kleine lichaampje zo mensonterend aan op een strand.

Je moeder beloofde je vast om naar een hele mooie plek te gaan. 

En ik hoop met heel mijn hart dat je daar nu ook bent. Als klein engeltje hoog in de lucht. 

Rust in vrede kleine man..

Iets doen? Kijk op http://www.vluchtelingenwerk.nl/steun-ons/word-vrijwilliger !

The world we live in

Ik maak me zorgen. Als moeder van een multicultureel kind maak ik me ernstig zorgen. Overal word ik geconfronteerd met haat jegens andere culturen. Er heerst een enorm negatief beeld van de islam. Hoe kan het ook anders met alle negatieve berichtgeving op het nieuws, social media, en zelfs in het dagelijks leven. Zijn het niet de hoofdhakkers van IS, dan is het wel Charlie Hebdo. Of Boko Haram. En wat een pech, ook de NOS idioot bleek een "buitenlander". Rotwoord. 

Dit alles doet het imago van moslims geen goed. En dat is zonde.. want de islam moedigt niet eens geweld aan. integendeel; vrede staat centraal. Het woord 'islam' is zelfs afkomstig van het oorspronkelijke woord 'salam', wat 'vrede' betekent. 

Een ieder die zich enigszins zal verdiepen in de islam zal ook zien dat het echt geen religie is die aanzet tot haat en/of geweld. Dit doet trouwens geen enkele religie. De basis van ieder geloof is dat je goed moet zijn voor je medemens. "wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet" die spreuk kennen we toch allemaal wel? Ja, er staan gewelddadige verzen in de Koran. Maar niet alleen daar. Alsof de Bijbel alleen liefde en verdraagzaamheid predikt?! Ook die staat vol gruwelijkheden en bloederig geweld jegens anderen. Laten we niet vergeten dat het eeuwenoude teksten zijn, geciteerd gedurende de een na de andere oorlog. Je moet het dus wel in de juiste context plaatsen. En dat vinden sommigen anno 2015 nog best lastig.

Hoe je het ook wendt of keert; de boodschap die elke religie ons mee wil geven, de basis, is vooral om een goed en liefdevol mens te zijn. Dit geldt ook zeker voor moslims. Dat er dan een aantal radicale driftkikkertjes een eigen draai gaan geven aan bepaalde zaken en hiermee de religie in kwaad daglicht stellen, dat is zonde. Maar laten we wel wezen, overal zitten rotte appels tussen. Wij Hollanders zijn ook niet allemaal even leuk. Integendeel! Kijk maar naar onze grote vriend Geert W. Wat een klassevent is dat..

Maar wat leven we in een kromme wereld. Na de aanslag op Charlie Hebdo gaat men overal de straat op om te protesteren. Onschuldige levens werden afgenomen, true. Maar ondertussen zijn er ook honderden Pakistaanse kindjes omgekomen terwijl ze op school zaten. En hoeveel dorpelingen zijn er al afgeslacht door Boko Haram? Duizenden! Om over het aantal doden in Syrië maar niet te spreken. Maar ach.. dat zijn maar moslims.  Daar houden we geen demonstraties of stille tochten voor. En al zeker niet met een hele bende wereldleiders voorop. Wat een walgelijk openlijk vertoon van hypocrisie was dat. Om te kotsen. Laten ze zich ook eens inzetten voor al die andere slachtoffers van geweld en terreur!

"Moslims zijn terroristen!"
En dan kijk ik naar dat kleine mannetje wat ik op de wereld heb gezet. Een mini versie van mijzelf. Een lief maar eigenwijs jochie met een eigen willetje. Een guitig koppie en blonde haren. Een lach waar je werkelijk bij weg smelt. Een moslim.

In wat voor wereld zal hij moeten opgroeien? Ik heb me altijd volledig geaccepteerd gevoeld. Ik ben nooit gepest vanwege mijn naam of afkomst, laat staan een religie, want die heb ik niet. Mijn hamsterwangen waren zo nu en dan reden tot spot. Maar veel verder ging het niet. Zal hij ook zo zorgeloos groot worden? Zal hij zich geaccepteerd voelen? Of zal hij later thuis komen uit school met zijn hoofdje neergebogen. Wellicht zelfs tranen over zijn gezicht? En dat alles omdat hij geen Hollandse naam heeft en in een andere god gelooft dan zijn klasgenootjes? En wie weet gaat het verder.. wie weet krijgt hij te maken met geweld. Omdat zijn vader uit een ander land dan Nederland kwam. Want ja, zo denkt de wereld waarin wij leven. En waar gaat het heen? Wie neemt het over 10 jaar nog voor hem op? Het houdt me bezig.. nu al.. ook al is hij pas anderhalf, blind als het gaat om huidskleur en doof als het gaat om naam. 

Als afsluiter nog even een mooi voorbeeld; 
de profeet Mohammed stond eens op uit respect voor de overledene toen een menigte voor hem liep met een doodskist. Zijn metgezellen waren verbaasd omdat de overledene een joodse vrouw was. Toen zij hem dit vertelde antwoordde hij: ‘ Zij is toch een mens.’

En zo is het. We zijn allemaal mensen van vlees en bloed. Van binnen zien we er allemaal hetzelfde uit. We zouden elkaar alleen eens wat meer moeten gaan zien als mensen. Dan zou de wereld al een heel stuk mooier zijn..

Anders vaccineren

Het is geen geheim; ik sta kritisch tegenover vaccinaties. De een zal dat begrijpen, een ander zal me voor gek verklaren. So be it. Maar ik wil wel graag informeren zodat elke ouder bewust kiest voor wel of niet prikken. Het is namelijk niet verplicht!

Je kunt er voor kiezen om helemaal niet te vaccineren, maar wat velen niet weten is dat er ook nog een middenweg is; vaccineren volgens een aangepast schema. Maar waarom zou je dit willen doen? 

Een baby van een paar maanden oud is nog volop bezig met het ontwikkelen van het immuunsysteem. Als je het immuunsysteem geforceerd (dus met vaccinatie) gaat prikkelen dan gaat dit ten nadele van de natuurlijke ontwikkeling. Bloedonderzoek toont aan dat een immuunsysteem pas na 1,5 tot 2 jaar volop is ontwikkelt qua basis. Even off-topic; vandaar ook het advies vanuit de WHO om 2 jaar borstvoeding te geven. In plaats van een kleine baby van 2 maanden oud vol te spuiten met ziektekiemen en giftige hulpstoffen kun je er dus ook voor kiezen om dit pas later te doen. Hierbij wat voorbeelden;

Ook kun je er voor kiezen om vaccinaties te spreiden. Normaal worden Hib en DKTP, MenC en BMR, en (met 9 jaar) DKTP en BMR op hetzelfde moment gegeven maar je kunt deze dus ook apart laten prikken in plaats van tegelijk. Voorkeur heeft om hier minimaal een maand, liefst 2, tussen te laten. Ook kun je bepaalde inentingen (voor zover ze niet in een cocktail zitten) weg te laten. Wil je slechts enten tegen een van de ziektes in een coctail? Dan kun je er voor kiezen om een mono-vaccin te geven. Dit wordt niet aangeboden via het RIVM en de kosten hiervoor zijn dan ook voor eigen rekening.

In onderstaand schema van de NVKP kun je zien welke mono-vaccins er beschikbaar zijn en waar deze te verkrijgen zijn;

Vaccin	Via
Act-Hib (Sanofi Pasteur) (=Hib-vaccin)	Op recept via apotheek ca. 30, -	na 1e jaar 1x na 2e jaar niet meer nodig
Polio (NVI)	Op recept via apotheek ca. 12, -	Na 1e jaar maar 3 entingen nodig; de 2e  2 maanden na de 1e, de 3e minimaal 6 maanden later
Tetanus (NVI)	Op recept via apotheek ca.  12, -	Zie boven bij polio Bevat thiomersal=kwik en > 80 IE tetanustoxoid
NeisVac C (meningokokken C)	deze zit in het RVP en is gratis via de RIVM voorziening	1 enting volstaat
Pneumo 23 (=met 23 onderstammen van de Pneumokokken)	Op recept via apotheek ca. 24, -	Na 2e levensjaar niet nodig Bij start na 6 mnd, zijn 3 prikken voldoende
Prevenar 13 (pneumokokken)	Op recept via apotheek ca 80, -	Idem NB. (Synflorix zit in het gratis RVP (10- voudig pneumokokkenvaccin)
DKTP (Boostrixpolio, GSK)	Op recept via apotheek ca. 72,90	Weinig difterie, voldoende tetanuscomponent en polio. Na 1e jaar 3 entingen voor primaire opbouw van immuniteit tegen deze componenten
DKTP (Triaxispolio)	Op recept via apotheek ca. 30, -	Weinig difterie maar meer dan in Boostrix, meer tetanus dan in Boostrix. Na 1e jaar 3 entingen voor primaire opbouw van immuniteit tegen deze componenten
DKTP (Infanrix IPV)	Op recept via apotheek ca. 30, -	Na 1e jaar 3 entingen voor primaire opbouw vanimmuniteit tegen deze componenten (Dezelfde hoeveelheden D, T en P, als tegenwoordig in het Infanrix voor de baby’s)
DTP (NVI) REvaxis  (nog minder Dift component, dan in DTP, hetzelfde P en T)	Op recept via apotheek ca. 12, -	Na 1e jaar 3 entingen voor primaire opbouw van immuniteit tegen deze componenten (DTP bevat minder Difterie dan in Infanrix, maar meer dan in Boostrix en TriaxisPolio, minder tetanus dan in Infanrix, maarvoldoende, Polio minder maar voldoende (voor de primaire opbouw van de immuniteit)
Hep. B (Engerix junior)                  10 mcg.	Op recept via apotheek ca. 28, -	Voor 0 tot 15 jaar. Een schema van 3 prikken is voldoende: na de 3de maand starten en dan de 2de prik 2 maanden later, dan een derde prik, gegeven minstens 6 maanden na de 2de
Hep.B (HBVax Pro)	Op recept via apotheek ca. 28, -	Voor 0 tot 15 jaar. Schema zie hierboven
Masern –Impfstoff 0.5  ml ( Rouvax ) (mazelen)	Bestellen via huisarts op recept bij International Pharmacy. 51,- + 30,- voor gekoelde verzending	1 enting
Tetanol-pur  0,5 ml   (Novartis) Tetanus - zonder thiomersal	Bestellen via huisarts op recept bij International Pharmacy. Ca. 6,25 per stuk, 45,15 (10 stuks) + 30,- voor gekoelde verzending	3 entingen; de 2e twee maanden na de 1e, en dan de 3e minimaal 6 maanden na de 2e enting. Bevat > 40 IE tetanustoxoid (het ned.Tetanus vaccin NVI bevat 2x zoveel)

Verwend (in mijn) nest?

In mijn ogen gaat men tegenwoordig veel te onnatuurlijk om met kinderen. Vaak ook onbewust, want het is een beetje de standaard geworden.  Een onderdeel daarvan is het doorslapen. Hoe vaak krijg een kersverse mama niet de vraag of haar kindje al doorslaapt? Het lijkt zelfs wel een competitie. En hoe vroeger, hoe beter. Want pa en ma willen natuurlijk gewoon lekker slapen. Allemaal heel logisch, maar op die manier staat een kind niet op de eerste plaats. En dat zou in mijn optiek wel het geval moeten zijn. 

Ik krijg zelf regelmatig commentaar vanwege het feit dat Iyed vaak bij mij in bed slaapt en ook 's nachts nog wakker wordt en dan de borst krijgt. "Laat hem gewoon een paar keer huilen, dan leert hij het vanzelf om door te slapen" is iets wat ik maar al te vaak naar mn hoofd geslingerd krijg. En in mijn bed zou hij alleen maar verwend raken en daardoor nooit meer alleen in n bedje kunnen slapen. Met als gevolg dat ie tot zn puberjaren bij mij zou blijven liggen. Ik ben toch gek om dat te doen? Wil ik dan niet lekker doorslapen?

Natuurlijk wel. Maar als moeder sta ik nu eenmaal niet meer op de eerste plaats.  Laten huilen is gewoon niet mijn ding. Toen Iyed een paar maanden oud was kreeg ik dat advies van het consultatiebureau omdat hij overdag alleen maar sliep als hij in mijn armen of bij mij in bed lag. En dat kon niet, werd mij gezegd. Onacceptabel. Ik moest hem dus maar gewoon in bed leggen en laten huilen. En huilde hij dan na een kwartier nog, dan moest ik hem even gaan troosten en vervolgens weer weggaan. Op die manier zou hij vanzelf leren om zelf in z'n bedje in slaap te vallen. 

Zo gezegd, zo gedaan. Huilend heb ik op de rand van m'n bed gezeten terwijl ik hem hoorde brullen in zn bedje. Elke 5 minuten ben ik hem even n aai over z'n bol gaan geven, maar telkens als ik de kamer weer verliet huilde hij nog harder. Na 20 minuten krijsen sliep hij, ja. Maar het voelde totaal niet goed! Ik heb het dus ook niet lang volgehouden.

En pas veel later besefte ik pas echt wat er gebeurd was. Mijn kleine man die zo gewend was aan de veiligheid en geborgenheid van mama lag daar ineens alleen in een  kamer, alleen in een groot bedje. “Help! Dit vind ik eng! Ik mis mama” moet hij hebben gedacht. En hij is me gaan roepen.. maar ik kwam niet. Paniek! Nog harder roepen.. “Mamaaa waar ben je nou? Ik lig hier alleen en ik ben bang!”. Maar mama kwam niet. Uiteindelijk was hij zo moe van het huilen dat hij in slaap is gevallen. Maar is dat een fijne manier van in slaap komen? Nee! Natuurlijk niet!

Welke gevoelens er precies aanwezig waren weet ik niet. Maar op dat moment was er niemand om die gevoelens te reguleren. En dat hebben kleine kinderen tot 2 jaar wel nodig; iemand die ze op emotioneel en psychologisch vlak helpt om met gevoelens om te gaan. Iemand die ze geruststelt en begeleid. En daar is een heel belangrijke basis voor nodig bestaande uit o.a. geborgenheid, liefde en vertrouwen. En dat laatste is precies wat ik hem nu zoveel mogelijk probeer te bieden.

Wanneer mijn kind 's nachts wakker wordt en moet huilen, dan is daar een reden voor. Heeft ie het koud? warm? eng gedroomd? of is hij erg onder de indruk van hetgeen hij allemaal leert? En ja, wellicht wil hij ook gewoon even aandacht. Is dat nu werkelijk zo erg? Als hij daar behoefte aan heeft, wie ben ik dan om niet in die behoefte te voorzien? Als dat er voor zorgt dat hij uiteindelijk het vertrouwen heeft dat ik altijd voor hem klaarsta wanneer er iets is, dan vind ik het prima. Maar wat de reden van het wakker worden ook is, hij kan nog niet praten en mij nog niet vertellen wat er aan de hand is. Hij kan alleen maar huilen. 

Ik kan hem daarentegen wel onvoorwaardelijk geruststellen. De reden doet er eigenlijk niet toe. Hij heeft me gewoon even nodig. In ons geval is dat geruststellen in de vorm van even aan de borst. Daar komt hij tot rust en op die manier valt hij al gauw weer in slaap. Het gaat niet eens om de voeding, het gaat om het samen zijn. Geen echte honger maar mama-honger. Even de bevestiging dat mama er is en dat hij met een gerust hart verder kan slapen. En als dat betekent dat ik daardoor niet het klokje rond zal slapen, so be it. This too shall pass!

Elke avond en vaak ook 's middags valt ietje dus lekker bij mij in bed en/of aan de borst in slaap. En als hij wakker wordt dan ben ik er weer voor hem. Ik geloof oprecht dat hij hier uiteindelijk juist zelfstandig van zal worden. Want hij zal vertrouwen hebben in de wereld, wetende dat hij nergens alleen voor staat en hij altijd op iemand kan terugvallen. En voorlopig zal ik diegene zijn. Dat is niet altijd even makkelijk, maar ik zie het als een voorrecht. En ik doe het met liefde!