Vrijdagavond. Met een dikke vette pizza en een blikje drinken in de categorie suikeroverdose hang ik op de bank. We 'vieren' weekend. De verwarming staat aangenaam te gloeien. De tv staat aan. Het is nu wachten tot the voice begint. In mijn hoofd ben ik druk met al mijn zorgen. Het eeuwige gedoe in the case of the ex, alle werkzaamheden die we dit weekend moeten gaan uitvoeren in mn zusje dr nieuwe woning, de kerstkadootjes die ik nog moet scoren. En oh ja ik moet écht die meterstanden door gaan geven. Hoe hoog zal de afrekening dit jaar zijn?
Nog 10 minuten tot the voice. Om de tijd te doden scroll ik mn facebook nog even door.
BAM. Realitycheck.
Wederom beelden vanuit Syrië. Kapotgeschoten huizen. Helemaal niets is er van over. Waar je ook kijkt, je ziet niets anders dan stof en puin. Een triest aanbeeld. Het zal je wijk, jouw woning maar zijn.
Ik zie schreeuwende, huilende, bloedende, en bovenal wanhopige mensen. Echt pure, bittere, pijnlijke wanhoop. Kleine kindjes die rouwen en smeken om hun ouders. En ouders die hartverscheurend schreeuwen om hun kroost. Hun kinderen. Die zij niet konden beschermen tegen het vreselijke en onrechtvaardige geweld. Hun kinderen. Die in koelen bloede werden afgeslacht. Gewoon, omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. En ja, Aleppo is nu een enorm verkeerde plek. Aleppo is gewoon een hel op aarde.
Voedsel is er nauwelijks meer. Evenals een plek om te slapen. Duizenden mensen zitten zonder een dak boven hun hoofd. Ze zijn vrijwel alles kwijt. Behalve hun zanderige en bebloede kleding, een portemonnee of telefoon op zak, en soms nog wat items die men op het laatste moment kon redden, hebben ze niets.
Niks geen pizza en frisdrank. Geen gezellige tv shows op de bank voor hen vanavond. Geen gloeiende verwarming. Om over een veilig, warm bedje nog maar te zwijgen..
Wat waren die zogenaamde zorgen van mij ook alweer?
Boos voel ik me. Verdrietig, wanhopig en vooral enorm machteloos. Terwijl the voice overgaat op rtl late night in gezellige kerstsferen pink ik een traantje weg bij het zoveelste hartverscheurende filmpje wat ik bekijk. Mijn hart huilt voor die mensen die op slechts een paar uur vliegen vanaf hier moeten zien te overleven in zulke barre omstandigheden. En het allerergste: de hele wereld kijkt toe en er is gewoon nie-mand die ingrijpt. Wat is er in godsnaam mis met de mensheid van tegenwoordig? Zijn we echt zo machteloos als we ons voelen? Ik begin er oprecht aan te twijfelen. Wanneer we met zn allen zouden opstaan zouden we bij wijze van toch bergen moeten kunnen verzetten? Want hoe dan ook, die ellende moet gewoon stoppen. Daarmee is toch iedereen het denk ik wel eens..
Maar ondertussen gaat het leven door. We staan er wel bij stil maar het besef raakt steeds weer wat op de achtergrond. En zo lig ik inmiddels in mn roze flanellen hartjes pyjama in mn grote warme bed, geniet ik van mn tevreden snurkende zoontje naast me, en ben ik blij omdat ik mn lijf van mn BH heb verlost. Seriously..
Zullen we vanavond allemaal aan ze denken, een kaarsje branden, een smeekbede of een gebedje opzeggen, en bovendien heel hard hopen dat dit gauw gaat eindigen? Want ze mogen dan uit ons zicht zijn, laten we ze asjeblieft in onze harten houden..
