Verwend (in mijn) nest?

In mijn ogen gaat men tegenwoordig veel te onnatuurlijk om met kinderen. Vaak ook onbewust, want het is een beetje de standaard geworden.  Een onderdeel daarvan is het doorslapen. Hoe vaak krijg een kersverse mama niet de vraag of haar kindje al doorslaapt? Het lijkt zelfs wel een competitie. En hoe vroeger, hoe beter. Want pa en ma willen natuurlijk gewoon lekker slapen. Allemaal heel logisch, maar op die manier staat een kind niet op de eerste plaats. En dat zou in mijn optiek wel het geval moeten zijn. 

Ik krijg zelf regelmatig commentaar vanwege het feit dat Iyed vaak bij mij in bed slaapt en ook 's nachts nog wakker wordt en dan de borst krijgt. "Laat hem gewoon een paar keer huilen, dan leert hij het vanzelf om door te slapen" is iets wat ik maar al te vaak naar mn hoofd geslingerd krijg. En in mijn bed zou hij alleen maar verwend raken en daardoor nooit meer alleen in n bedje kunnen slapen. Met als gevolg dat ie tot zn puberjaren bij mij zou blijven liggen. Ik ben toch gek om dat te doen? Wil ik dan niet lekker doorslapen?

Natuurlijk wel. Maar als moeder sta ik nu eenmaal niet meer op de eerste plaats.  Laten huilen is gewoon niet mijn ding. Toen Iyed een paar maanden oud was kreeg ik dat advies van het consultatiebureau omdat hij overdag alleen maar sliep als hij in mijn armen of bij mij in bed lag. En dat kon niet, werd mij gezegd. Onacceptabel. Ik moest hem dus maar gewoon in bed leggen en laten huilen. En huilde hij dan na een kwartier nog, dan moest ik hem even gaan troosten en vervolgens weer weggaan. Op die manier zou hij vanzelf leren om zelf in z'n bedje in slaap te vallen. 

Zo gezegd, zo gedaan. Huilend heb ik op de rand van m'n bed gezeten terwijl ik hem hoorde brullen in zn bedje. Elke 5 minuten ben ik hem even n aai over z'n bol gaan geven, maar telkens als ik de kamer weer verliet huilde hij nog harder. Na 20 minuten krijsen sliep hij, ja. Maar het voelde totaal niet goed! Ik heb het dus ook niet lang volgehouden.

En pas veel later besefte ik pas echt wat er gebeurd was. Mijn kleine man die zo gewend was aan de veiligheid en geborgenheid van mama lag daar ineens alleen in een  kamer, alleen in een groot bedje. “Help! Dit vind ik eng! Ik mis mama” moet hij hebben gedacht. En hij is me gaan roepen.. maar ik kwam niet. Paniek! Nog harder roepen.. “Mamaaa waar ben je nou? Ik lig hier alleen en ik ben bang!”. Maar mama kwam niet. Uiteindelijk was hij zo moe van het huilen dat hij in slaap is gevallen. Maar is dat een fijne manier van in slaap komen? Nee! Natuurlijk niet!

Welke gevoelens er precies aanwezig waren weet ik niet. Maar op dat moment was er niemand om die gevoelens te reguleren. En dat hebben kleine kinderen tot 2 jaar wel nodig; iemand die ze op emotioneel en psychologisch vlak helpt om met gevoelens om te gaan. Iemand die ze geruststelt en begeleid. En daar is een heel belangrijke basis voor nodig bestaande uit o.a. geborgenheid, liefde en vertrouwen. En dat laatste is precies wat ik hem nu zoveel mogelijk probeer te bieden.

Wanneer mijn kind 's nachts wakker wordt en moet huilen, dan is daar een reden voor. Heeft ie het koud? warm? eng gedroomd? of is hij erg onder de indruk van hetgeen hij allemaal leert? En ja, wellicht wil hij ook gewoon even aandacht. Is dat nu werkelijk zo erg? Als hij daar behoefte aan heeft, wie ben ik dan om niet in die behoefte te voorzien? Als dat er voor zorgt dat hij uiteindelijk het vertrouwen heeft dat ik altijd voor hem klaarsta wanneer er iets is, dan vind ik het prima. Maar wat de reden van het wakker worden ook is, hij kan nog niet praten en mij nog niet vertellen wat er aan de hand is. Hij kan alleen maar huilen. 

Ik kan hem daarentegen wel onvoorwaardelijk geruststellen. De reden doet er eigenlijk niet toe. Hij heeft me gewoon even nodig. In ons geval is dat geruststellen in de vorm van even aan de borst. Daar komt hij tot rust en op die manier valt hij al gauw weer in slaap. Het gaat niet eens om de voeding, het gaat om het samen zijn. Geen echte honger maar mama-honger. Even de bevestiging dat mama er is en dat hij met een gerust hart verder kan slapen. En als dat betekent dat ik daardoor niet het klokje rond zal slapen, so be it. This too shall pass!

Elke avond en vaak ook 's middags valt ietje dus lekker bij mij in bed en/of aan de borst in slaap. En als hij wakker wordt dan ben ik er weer voor hem. Ik geloof oprecht dat hij hier uiteindelijk juist zelfstandig van zal worden. Want hij zal vertrouwen hebben in de wereld, wetende dat hij nergens alleen voor staat en hij altijd op iemand kan terugvallen. En voorlopig zal ik diegene zijn. Dat is niet altijd even makkelijk, maar ik zie het als een voorrecht. En ik doe het met liefde!