Stel je voor..

Stel je eens voor.. Je hebt een fijn leven. Je hebt een huisje, je bent gelukkig getrouwd, en je bent gezegend met een of meerdere kinderen. Je hebt geen luxe leven, maar het is goed zoals het is. Vader gaat elke dag naar zijn werk, mama zorgt voor het huishouden en het kroost. Huisje boompje beestje.
Meerendeel van jullie zullen je hierin herkennen. Over het algemeen is dit de standaard waarin ook wij leven.

Stel je nu eens voor.. er breekt oorlog uit in Nederland. Wie verwacht dat nu? En toch.. het overkomt je. Voor je het weet zijn bombardementen aan de orde van de dag en ben je nergens meer veilig. Voor je het weet heb je geen voedsel voorraad meer, en komt er geen water meer uit de kraan omdat de leidingen kapot zijn. Je kunt je kinderen niet langer te eten en te drinken geven. Dagelijks riskeer je je leven door de straat op te gaan op zoek naar iets te eten of drinken. 'S nachts doe je geen oog dicht omdat de bommen elk moment kunnen vallen, en de geweerschoten steeds dichterbij komen. Je vreest elk uur, elke minuut, elke seconde voor je leven.. en vooral voor het leven van je kinderen.

En dan komt de dag dat bij het zoveelste bombardement je huis sneuvelt. Meer dan een hoop puin met hier en daar een verdwaald meubelstuk is er niet over. Godzijdank waren jullie op dat moment niet thuis en leven jullie nog. Maar er is niets meer over van je bestaan..
Met geluk weet je nog een foto op te graven. Een foto van je gezin voor jullie kleine maar knusse huis. Lachende gezichten. Ooit was jullie geluk zo gewoon..

Je raapt uit het puin nog wat spullen bij elkaar. Voor zover je het nog spullen kunt noemen. En dan stel je jezelf de vraag.. waar moet ik heen? Op dat moment wordt er vanuit het niets geschoten. Je grijpt je kinderen vast en rent voor je leven. Voor je gevoel ren je uren. Tot je een kapotgeschoten gebouw tegenkomt. Hier tref je een aantal andere inwoners van je dorp. Ook zij moesten het geweld ontvluchten. Ze vertellen dat ze hebben gehoord dat er een mogelijkheid is om naar Europa te gaan. Het veilige Europa. Maar dat ligt aan de andere kant van de zee.. Geen haar op je hoofd die er aan denkt om zo'n gevaarlijke overtocht te maken!

Diezelfde nacht word je wederom opgeschrikt door het geluid van rondvliegende kogels. Je kinderen huilen. Mama, ik ben bang. En daar ga je weer.. op de vlucht.. niet wetende waar het lot jullie heen zal brengen. En zo zwerf je verder. En met de dag verlies je hoop. Het enige wat je wenst is veiligheid.. En na de zoveelste keer rennen voor je leven kom je toch op het punt dat je nog maar een uitweg ziet; weg uit je vaderland.

Met veel pijn en moeite krijg je het gevraagde bedrag bij elkaar. En naarmate de datum in zicht komt stijgen je zorgen. Je kent de verhalen.. de oversteek is niet zonder risico. Maar wat moet je dan? Je wil zo graag een veilige en zorgeloze toekomst voor je lieve kinderen. Ze zijn nu al zo getraumatiseerd door de oorlog. Het enige wat je wil is een nieuwe start. Een leven in vrede.

En dan komt de dag dat je met je gezin het rubberen bootje instapt. Met je hart bonkend in je keel trek je je kindjes een reddingsvest aan. Ze vragen je "mama, wat gaan we doen?" Je perst een glimlach op je verweerde gezicht en vertelt ze zo opgewekt mogelijk dat jullie een stukje gaan varen naar een hele mooie plek. Hun kleine oogjes beginnen voor het eerst sinds lange tijd even te stralen. Zelf kost het je de grootste moeite je tranen te bedwingen. Ze moesten eens weten welk gevaar er loert. Het steekt je, jij bent hun moeder. Jij hoort ze te beschermen. En nu stel je ze bloot aan zo'n enorm risico. Je trots, je eigen vlees en bloed.. vol onschuld.. je zet hun levens op het spel. Maar je weet diep van binnen dat je geen andere keuze hebt. Als je blijft waar je bent dan vinden jullie zeker de dood.

Jullie klimmen in het bootje. Samen met een stuk of 20 anderen. Is het niet veel te veel? De mannen die staan te dirigeren wimpelen je zorg af. Je moet je niet druk maken, alles komt goed.
En daar ga je dan.. de open zee op. Na een uur varen slaat het weer om. Regen, wind. Je kindjes beginnen te huilen. Ze hebben honger en dorst. Ze hebben het koud. De angst slaat jou ook steeds meer om het hart. En dan gebeurt hetgeen waar je al die tijd zo bang voor was. De boot slaat om. Nog net kun je je kindjes vastgrijpen. En daar liggen jullie dan.. in het ijskoude water. De golven slaan om je heen en je kunt je nergens aan vasthouden. Zwemmen heb je nooit echt geleerd. Je kindjes klampen zich schreeuwend aan je vast. "mama, help! ik ben zo bang mama!" Met al je macht probeer je ze boven water te houden..in blinde paniek vecht je tegen de golven. Maar het lukt je niet. De zee is te sterk. Na een paar minuten vechten wint het water. Het laatste wat je ziet zijn je kinderen die kopje onder gaan. ogen vol angst en vol wanhoop. Ze begrijpen het niet.. ze zijn doodsbang.. En je kunt niks doen dan toekijken hoe hun kleine longetjes volstromen met water en ze uiteindelijk niet meer bewegen, behalve dan op het ritme van de oceaan. Met dit beeld op je netvlies sterf je. Alles waar je op hoopte is in een paar seconde compleet verwoest. Jullie levens werden verwoest, letterlijk en figuurlijk.

En stel je voor.. dat je als vader als enige van het gezin deze tragedie overleeft. Dat je je vrouw en kinderen zag sterven en dat er niks was dat je voor ze kon doen. En dat je vervolgens overal ter wereld wordt geconfronteerd met het beeld van een verdronken jongetje.. jouw zoon.. jouw kleine ventje wat daar roerloos op een strand in Turkije ligt. Je mag dan wellicht nog leven.. maar je bent je hele leven kwijt.

Asielzoekers zijn gelukszoekers, ja! Zij willen namelijk een gelukkig leven. Geluk.. meer niet. Zij zijn gelukkig met een dak boven hun hoofd en eten op tafel. Zij zijn gelukkig met nachtrust. Zij zijn gelukkig met veiligheid. Zij zijn gelukkig met een leven in vrede. Meer zoeken ze niet!

Wie zijn wij om te zeggen dat deze mensen hier niet mogen komen? Waar moeten ze dan in godsnaam heen? Hebben zij dan al niet genoeg meegemaakt? Hebben zij geen recht op een normaal leven zoals jij en ik? Aan het eind van de streep leven we toch allemaal op dezelfde planeet? Denk na.. hoe zou jij behandeld willen worden in een soortgelijke situatie? We zijn allemaal mensen, laten we dan ook menselijk met elkaar omgaan..

Lief klein jongetje,

Daar lig je dan.. levenloos op een strand, helemaal alleen.

In je korte leven heb je niets dan oorlog, angst en geweld gekend.

En hoe wreed kwam dat leven ten einde, en spoelde je kleine lichaampje zo mensonterend aan op een strand.

Je moeder beloofde je vast om naar een hele mooie plek te gaan. 

En ik hoop met heel mijn hart dat je daar nu ook bent. Als klein engeltje hoog in de lucht. 

Rust in vrede kleine man..

Iets doen? Kijk op http://www.vluchtelingenwerk.nl/steun-ons/word-vrijwilliger !